Voor deze vlog nodigde ik mijn vriendin Marianne uit vanuit ‘het noorden’ om Heerlen te komen ontdekken. Het was haar eerste keer in de stad van de muurschilderingen en ik ben compleet verbaasd over hoe gaaf en mooi ze Heerlen vindt. Want ‘mooi’, dat hoor je niet vaak als het gaat over urban Heerlen, waar alle creatievelingen hun stek vinden en waar het ene na het andere initiatief uit de grond ontspruit. Misschien heeft Heerlen inmiddels écht een nieuw imago en mogen we eens vanuit andere ogen leren kijken.
Op pad met Jenneke door Heerlen
Waarom Heerlen zo populair is tegenwoordig
Bekijk de vlog!
Ik maak het mezelf makkelijk als gids en neem de nieuwe Wegwijzer mee (gratis te krijgen bij alle VVV-winkels en folderposten). Stadswandeling Heerlen, let’s do it! Als eerste neem ik haar mee naar SCHUNCK, het glaspaleis, met daarin de bibliotheek, een filmzaal en de brasserie bovenin met uitzicht over de stad. We spreken Prisca Niël over de geschiedenis van het gebouw en ze neemt ons mee naar de verdieping waar ooit het gezin woonde dat van het glaspaleis een warenhuis maakte. Daarna mogen we het dak op! Hoe bijzonder. “Dit maak ik nooit meer mee!” roept Marianne verrukt.
Via het Savelbergklooster lopen we het Aambos in (mijn persoonlijke favoriet): we groeten Bruce de emoe. “Ongelooflijk,” zegt ze, “dat je naast het centrum gewoon een stukje bos hebt!” Dat is eigenlijk ook wel tof. Daarna laat ik haar wat murals – muurschilderingen – zien en ze is erg onder de indruk van de mozaïek-bankjes die overal door de stad verspreid staan. “Wat kunstig allemaal, ik kijk mijn ogen uit.”
Maankwartier
We eindigen bij het Maankwartier, het enorme stationproject dat door velen wordt gezien als architectuur in de vorm van een kunstwerk. En geloof het of niet, maar terwijl we daar op een bankje zitten, loopt de bedenker van het Maankwartier er doorheen met een groep leerlingen: Michel Huisman. Snel trekken we hem aan z’n jas voor een interview en dat doet hij graag! Hij vertelt over hoe als de zon schijnt, het licht door de enorme maan in het midden van het gebouw heen schijnt op het water dat eronder ligt. Op dat moment gaat de zon schijnen, alsof het zo is gescript. Het ziet er prachtig uit.
Vol indrukken en goede moed zet ik Marianne weer op de trein. “Dit moet ik mijn moeder vertellen, die wil dit ook komen zien,” zegt ze. We zijn allebei voldaan en na haar enthousiaste reacties ben ik trots dat ik Heerlen mijn stad kan noemen.
Liefs, Jenneke